11 listopada Święto Niepodległości. Dobiegły końca obchody Święta Niepodległości 2017. Według szacunków policji w Marszu Niepodległości wzięło udział ok. 60 tys. osób. Nasza krótka relacja z Marszu Niepodległości. Na zdjęciach i filmie widać, że co najmniej drugie tyle uczestniczyło jako widzowie.
Autor zdjęć Krzysztof Łaszcz
Mamy pomysł na wirusa. Nie przejdzie a jeśli nawet to nas nie znajdzie! Międzyrzecki Rejon Umocniony – tak opisany w Wikipedii – MRU (niem. Ostwall albo Festungsfront im Oder-Warthe Bogen (FFOWB lub OWB) – co Dowiedz się więcej…
Zakończono budowę największej na świecie farmy solarnej. Noor Abu Dhabi pozwala uzyskiwać 1,18 gigawata energii elektrycznej, co zasili nawet domy dla 90 tysięcy ludzi. Pomoże też zmniejszyć emisję CO2. Chociaż Zjednoczone Emieraty Arabskie mogą kojarzyć Dowiedz się więcej…
Dzięki uprzejmości właściciela, Pana Józefa Karpia miałem możliwość zwiedzić ponad stuletni (powstał w XIX wieku), działający ciągle młyn w Chorzęcinie koło Tomaszowa Mazowieckiego. Prowadzony jest przez rodzinę Karp i przekazywany z pokolenia na pokolenie. Wprawdzie Dowiedz się więcej…
1 komentarz
To masz · 13 listopada 2017 o 09:25
Święto Niepodległości!
Wczorajsze Święto Niepodległości skłoniło mnie do postawienia pytania o polski patriotyzm. Wiem, odpowiedź na to pytanie nie jest prosta. Sądzę, że nie ma jednego polskiego patriotyzmu, a wiele. Chcąc zachować precyzję, należałoby powiedzieć, że istnieje tyle patriotyzmów, ile Polek i Polaków. Każda i każdy z nas utrzymuje dla siebie tylko właściwą więź z własnym krajem. Kiedy jednak mówi się o patriotyzmie, chce się używać kwantyfikatorów ogólnych, zakłada się, że wszyscy powinniśmy pielęgnować w sobie określoną relację do ojczyzny. A gdy inni rozumieją tę relację odmiennie, pojawia się pokusa odmawiania im miana patriotów. Jest to godne ubolewania, niemniej, jak pokazuje historia ideologii, nieuniknione. Cóż nam więc pozostaje? Myślę, że z pedagogicznego punktu widzenia dobrą rzeczą jest unikanie skrajności. Tymi skrajnościami dziś byłyby z jednej strony patriotyzm wstydu, z drugiej patriotyzm mistycyzmu. Patriotyzm wstydu oznacza niechęć do tradycji własnego kraju, takiej jaka ona w rzeczywistości jest, i związanie się emocjonalne z wyidealizowanymi wyobrażeniami o Polsce, dla których punktem odniesienia są równie wyidealizowane wyobrażenia o Europie. Patriotyzm mistycyzmu chce widzieć w Polsce wyjątkowy kraj, który, z woli bożej, ma do odegrania szczególną rolę w historii świata. Jaką, tego dokładnie nie wiadomo, niemniej jej kresem ma być ostateczny triumf Polski i Boga nad bliżej nieokreślonymi wrogami. Pomiędzy tymi skrajnościami rozciąga się ogromna przestrzeń patriotyzmu, w której sytuuje się, jak sądzę, większość z nas. Pytając o własny patriotyzm, warto pamiętać, że tożsamość narodowa jest czymś trwałym, ale również, że granica między patriotyzmem a ksenofobią bywa cienka. Sięgając do historii własnego kraju, przywołujmy rzeczy szlachetne, a myśląc o przyszłości Polski, zastanawiajmy się, jakie pożytki nasz kraj mógłby przynieść innym.
Piotr Marek Kostyło
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1270759529736372&set=a.768271019985228.1073741827.100004070118139&type=3&theater