Bychawskie Siostry Służki; Siostra Stanisława Cwyl (1919 – 2001), znana jako Pani Katechetka

Z podziękowaniem dla Sióstr Służek NMP Niepokalanej za służbę, modlitwę i świadectwo!

Z archiwum Zgromadzenia Sióstr Służek NMP Niepokalanej w Mariówce:

Śp. Siostra Stanisława Cwyl (+ 22.12. 2001 r.), Imię zakonne : Antonina od Matki Bożej

Siostra Stanisława przyszła na świat 29. III. 1919 r. w Studziankach (powiat kozienicki). Jej rodzice: Władysław i Aniela, z domu Krześniak. Sakrament chrztu otrzymała w 1919 r. w kościele parafialnym w Głowaczowie, a sakrament bierzmowania w 1929 r. w Magnuszewie. Ojciec był z zawodu kowalem, a matka zajmowała się domem.

W 1935 r. Stanisława ukończyła szkołę podstawową w Magnuszewie i 2 lipca 1935 r. zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr Służek w Sandomierzu. 20 sierpnia 1936 r. rozpoczęła nowicjat, a w dniu 1 września 1938 r. złożyła pierwsze śluby. Profesję wieczystą złożyła dopiero po wojnie 25.VIII. 1946 r. w Mariówce. W Zgromadzeniu zdobyła następujące wykształcenie: ukończyła 2-letnią Szkołę Gospodarczą, roczny kurs buchalteryjny, korespondencyjne liceum ogólnokształcące, technikum ekonomiczne, a także kurs księgowości i kurs katechetyczny.

W związku z posiadanym przygotowaniem s. Stanisława podejmowała różne prace. W latach 1938-1940 pracowała jako zecerka w Drukami Diecezjalnej w Sandomierzu. Od roku 1940, przez 15 lat, pracowała w Bychawie w sklepie spożywczo-galanteryjnym w charakterze ekspedientki. Po ukończeniu kursu księgowości, w latach 1955-1961 pracowała jako księgowa w liceum ogólnokształcącym w Bychawie.

Kolejnym miejscem pracy był Radom — stołówka „Caritas”, gdzie była intendentką (1961-1964).

Siostra Stanisława bardzo zżyła się ze środowiskiem parafii Bychawa i dlatego w roku 1965 chętnie wróciła do tej miejscowości. Tym razem podjęła pracę katechetyczną i przez dwie kadencje pełniła posługę przełożonej domu.

Kolejne 4 lata (1985-1989) to praca w kuchni u oo. Kapucynów w Lublinie i znów powrót do Bychawy, gdzie pracowała nadal jako katechetka i ekonomka, aż do zlikwidowania tej placówki (1996 r.). Jako emerytka została przeniesiona do domu w Radomiu przy ul. Mickiewicz 4 i tu dopełniła się jej ofiara życia.

S. Stanisława była bardzo pozytywnie nastawiona do życia. Żywe usposobienie nie pozwalało jej na bezczynność. „Zawsze była uśmiechnięta, zatroskana o innych. Wielkim szacunkiem otaczała kapłanów. Ludzie wyrażali się o niej pozytywnie i darzyli zaufaniem. Bardzo lubiły ją dzieci”, (relacja s. Teresy Romańskiej)

23 kwietnia 1998 r. została nagrodzona archidiecezjalnym odznaczeniem „LUMEN MUNDI”, nadanym przez arcybiskupa Józefa Życińskiego, za świadectwo autentycznej wiary w kształtowaniu nowej kultury bliskiej ideałom Ewangelii na terenie archidiecezji lubelskiej.

Dziękujemy Bogu i cieszymy się życiem s. Stanisławy, jej pracą, modlitwą i wszelkim dobrem. Pięknie wykorzystała swój czas, a szczególnie długi okres cierpienia. Ostatnie 9 miesięcy życia leżała sparaliżowana i zdana całkowicie na pomoc i opiekę sióstr. Miała w tym czasie trzy operacje na tętnicach z powodu tworzących się zatorów. Siostry ze wspólnoty budowały się jej cierpliwością i głębokim przeżywaniem tych trudnych dni. „A kiedy bezradnie patrzyłyśmy na Jej cierpienie, Ona nas pouczała, że cierpienie należy przyjmować z dziękczynieniem, że Bóg ma wobec mnie swoje zamiary, że ja mam być tak jak On ukrzyżowana, z tą jednak różnicą, że Bóg cierpiał niewinnie. Nie wiem jak Ona to wszystko wytrzymywała, nie uskarżając się ani razu, ani na rodzaj krzyża, ani też na długość czasu tej choroby. Z utęsknieniem czekała na księdza, by przyjąć Jezusa, który był dla niej największą Miłością. Ty i ja Panie, my sami, nikt między nami &takie słowa często wymawiała na dziękczynienie” (z relacji s., Marii Mielnik – pielęgniarki).

Pogrzeb s. Stanisławy odbył się 27 stycznia 2002 r. w oktawie Bożego Narodzenia. Mszę św. pod przewodnictwem ks. bpa Stefana Siczka koncelebrowało dziewięciu kapłanów, a wśród nich: ks. bp Mieczysław Cisło z Lublina, ks. Jan Kiełbasa – ówczesny proboszcz z Bychawy, ks. rektor WSD w Radomiu Wacław Depo oraz ks. infułat Marian Cukrowski. Ks. bp Stefan Siczek w swojej homilii podkreślił atmosferę pokoju, jaką jeszcze czuje się wskutek przeżytych świąt Bożego Narodzenia i której nie zakłóciła nawet śmierć s. Stanisławy. „My jeszcze wpatrujemy się w żłóbek i tu dostrzegamy znak Bożej Miłości, która daje nam Syna i z nadzieją czekamy na spełnienie obietnicy przyjścia Pana. Dla s. Stanisławy adwent się zakończył – przez śmierć wpadła już w ramiona Miłości. Życie nie zamyka się czasem. Lata wprowadzają w nową rzeczywistość. Miłość tu zapoczątkowana w dobrych czynach, rzuca nas w ramiona Ojca” (z homilii).

Po skończonej liturgii mszalnej słowa pożegnania i podziękowania wypowiedzieli: ks. bp Mieczysław Cisło, ks. Jan Kiełbasa, a także ks. infułat Marian Cukrowski. Słowa ks. bpa Mieczysława Cisło wyrażały wdzięczność archidiecezji lubelskiej za pracę i posługę, za to, że umiała zauważyć każdego i każdemu coś dać ze swojego serca oraz, że potrafiła doskonale łączyć posługę Marii i Marty. Ks. Jan Kiełbasa, dziękując s. Stanisławie za szczególne zaangażowanie w życie parafii Bychawa i Kosarzew, podkreślił jej radość, pracowitość, piękną budującą postawę. Ks. infułat Marian Cukrowski, który był świadkiem najtrudniejszych dni, dziękował za tak godnie i z wiarą przeżywane cierpienie oraz za wszystkie łaski, które wyprosiła dla parafii.

S. Stanisławę pożegnały siostry z Domu Generalnego — Matka Maria Floryn, Matka Stefania Kowalczyk, radna generalna s. Genowefa Podpora oraz z Zarządu Prowincjalnego Przełożona Prowincjalna s. Marianna Łomża i radna s. Małgorzata Seliga oraz siostry z innych wspólnot domowych. Na pogrzebie była również obecna rodzina zmarłej.

Niech Jezus Chrystus, który był dla s. Stanisławy Drogą, Prawdą i Życiem, wprowadzi ją do swojego Królestwa.

S. Barbara Makowska

red: Bardziej prawdopodobna datą pogrzebu wydaje się 27 XII 2001, ale zachowaliśmy datę z otrzymanego życiorysu.